Parafia Św. Jerzego w Rydułtowach

Rys historyczny Żywego Różańca w naszej parafii.

W drugiej połowie XIX w. modlitwa różańcowa przeżywała niezwykły renesans. Młoda Francuzka z Lyonu wpadła na genialny w swej prostocie pomysł, który zmobilizował miliony ludzi do codziennego odmawiania różańca. Sługa Boża Paulina Maria Jaricot (1799-1862), bo o niej mowa, pisała: „Nienasycone pragnienie poznania Boga i ogromna potrzeba, by kochać, kazało mi pragnąć także działania na Jego chwałę. Chciałam dołożyć moją cegiełkę do chwały Kościoła”. I tak się stało. Mając 23 lata, stworzyła strukturę, która dała początek późniejszemu Papieskiemu Dziełu Rozkrzewiania Wiary (jednemu z 4 Papieskich Dzieł Misyjnych, obecnych dziś w 150 krajach).

Jego struktura umożliwiła jej w 1826 r. powołanie stowarzyszenia Żywego Różańca,  które jeszcze za jej życia rozwinęło się w wielu krajach na całym świecie.

            „Dana mi została jasna wizja tego planu i jednocześnie zrozumiałam łatwość, z jaką każdy z kręgu moich najbliższych mógłby się w ten plan włączyć, znajdując dziesięć osób, które każdego tygodnia dawałyby datek na rozkrzewianie wiary katolickiej. Zobaczyłam również szansę, jaką dawałby wybór najświatlejszych ze stowarzyszenia, którzy inspirowaliby grupę dziesięciu osób, a te z kolei utworzyłyby kolejne dziesiątki. Każda setka stowarzyszonych miałaby reprezentanta we wspólnym centrum (...).

Aby nie zapomnieć tej myśli, zapisałam ją i zdumiała mnie jej prostota, której nikt wcześniej nie odkrył”. Tę metodę przełożyła na potrzeby Żywego Różańca. Już nie dziesiątki, ale piętnastki (stosownie do dawnej liczby tajemnic różańcowych), zwane –  w nawiązaniu do symboliki różańca – „żywymi różami”, w których każda osoba odmawiała i rozważała 1 dziesiątek dziennie. Zadanie jednak nie było łatwe: „Ta piękna pobożność, na ogół od dawna kojarzona z «zawodowymi» dewotkami, które powinny być stare lub nie mieć nic do roboty, to błędne, ale niestety powszechne uprzedzenie. Najważniejszą więc rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich”. Ale „Opatrzność Boża dała mi wszelkie środki, by zaszczepić pobożność, bez której nie mogłabym kochać tak mocno”. W zamyśle założycielki Żywy Różaniec był wielkim zapleczem modlitewnym dla misji – i tych wielkich, poza Europą, i w najbliższym środowisku. Członkowie zobowiązani byli do rozprowadzania dobrych książek i prasy, przeznaczając na ten cel stałą, regularną ofiarę.

            Centralę Żywego Różańca Paulina założyła w Lyonie na wzgórzu Lorette. O rozmachu stowarzyszenia świadczy fakt, że tylko w 1832 r. wysłano stamtąd 140 tys. książek i broszur, 80 tys. obrazków, 40 tys. medalików, 18 tys. szkaplerzy i krzyżyków; średnio wychodziło więc ok. 1 tys. przesyłek dziennie.

            W miarę upływu lat rosła wielka rodzina różańcowa. Od 8 XII 1826 r. – najbardziej prawdopodobna data powstania Żywego Różańca – do 1834 r. liczy już ponad 1 mln członków, a w 1862 r. – ok. 2 mln 250 tys. osób w samej tylko Francji.

„Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata”. „Piętnastki mnożą się – pisze Paulina w 1831 r. – z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i w niektórych krajach Ameryki, zwłaszcza w Kanadzie.

Żywy Różaniec zapuścił korzenie aż po Indie. Staramy się o wprowadzenie go w Afryce. Słyszę, że w Kolumbii zrzeszenie to tak bardzo się rozpowszechnia, że trudno zliczyć tych, którzy do niego należą; wszędzie, gdzie zawiązały się «piętnastki», można zaobserwować utrwalanie się w dobrem i woń cnót, których dawniej nie było". Modlitwa różańcowa –           dzięki Żywemu Różańcowi – przyczyniła się do wielu nawróceń i miała swój znaczący udział w rozkwicie chrześcijaństwa w XIX w.

            27 I 1832 r. papież Grzegorz XVI listem apostolskim “Benedicentes” zatwierdził stowarzyszenie Żywego Różańca i nadał mu liczne odpusty. Patronką Żywego Różańca ustanowił młodziutką rzymską męczenniczkę – św. Filomenę, za przyczyną której Paulina w cudowny sposób odzyskała zdrowie. Pius IX w liście apostolskim “Quod iure haereditario” z 17 VIII 1877 r. ustanowił zasady organizacyjne stowarzyszenia Żywego Różańca. Kolejni papieże w swych dokumentach i nauczaniu wyjaśniali i podkreślali znaczenie modlitwy różańcowej, zachęcając do jej rozpowszechniania.

            W 2002 r. Ojciec Święty Jan Paweł II w liście apostolskim “Rosarium Virginis Mariae” („O różańcu Dziewicy Maryi”) ogłosił Rok Różańca (od X 2002 do X 2003 r.) i wprowadził nową jego część – tajemnice światła – dotyczące publicznej działalności Pana Jezusa. Ojciec Święty pragnął, „aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii”. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, a żywe róże składają się z 20 osób.

            Do Polski Żywy Różaniec dotarł jeszcze w XIX w. Obecnie istnieje niemal w każdej parafii.

            W naszej parafii Żywy Różaniec jako bractwo istnieje od niepamiętnych czasów. Najprawdopodobniej od drugiej połowy XIX wieku, ponieważ wspominają starsi parafianie, że ich dziadkowie należeli do Żywego Różańca i było to w języku niemieckim. Dokumenty potwierdzają, że w 1928 roku  istniało 105 róż, po 15 osób w każdej róży. Obecnie w naszej parafii istnieje 40 Róż, a w każdej z nich 20 osób, którzy codziennie odmawiają dziesiątkę różańca świętego, w wyznaczonej tajemnicy i intencji. Darem tych osób dla Matki Bożej jest wtedy w sumie cały różaniec ofiarowany każdego dnia. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi.

            Do Żywego Różańca każdy może należeć tak długo, jak tego pragnie. O ewentualnej rezygnacji ze wspólnej modlitwy różańcowej należy poinformować księdza moderatora albo przełożoną Róż, gdyż wolne miejsce powinna zastąpić kolejna osoba. W intencji osób należących do Żywego Różańca kilka razy w roku jest ofiarowana Msza Święta.

            Obecnie w naszej parafii moderatorem czyli opiekunem duchowym jest ksiądz Jacek Spyra, przełożoną Róż jest pani Izabela Bluszcz, a skarbnikiem pani Stefania Swoboda.

ZACHĘCAMY WSZYSTKICH DO WŁĄCZENIA SIĘ W MODLITWĘ RÓŻAŃCOWĄ, W TAKIEJ FORMIE JAK TO JEST W ŻYWYM RÓŻAŃCU.